بسم الله
«وَإِذْ أَخَذَ رَبُّکَ مِن بَنِی آدَمَ مِن ظُهُورِهِمْ ذُرِّیَّتَهُمْ وَأَشْهَدَهُمْ عَلَى أَنفُسِهِمْ أَلَسْتُ بِرَبِّکُمْ قَالُواْ بَلَى شَهِدْنَا أَن تَقُولُواْ یَوْمَ الْقِیَامَةِ إِنَّا کُنَّا عَنْ هَذَا غَافِلِینَ» ( سوره اعراف آیه 172)؛ و هنگامى را که پروردگارت از پشت فرزندان آدم ذریه آنان را برگرفت و ایشان را بر خودشان گواه ساخت که آیا پروردگار شما نیستم گفتند چرا گواهى دادیم تا مبادا روز قیامت بگویید ما از این [امر] غافل بودیم .
یک توضیح مختصر در مورد آیه
(آیات 172 و173 این سوره در حقیقت اشارهاى به "توحید فطرى" و وجود ایمان به خدا در اعماق روح آدمى است. و اشاره به عالم "ذر" می باشد و قول مشهور در این زمینه این است که: «هنگامى که حضرت آدم(علیه السلام) آفریده شد، فرزندان آینده او تا آخرین فرد بشر از پشت او به صورت ذراتى بیرون آمدند (و طبق بعضى از روایات، این ذرات از گِل آدم بیرون آمدند) آنها داراى عقل و شعور کافى براى شنیدن سخن و پاسخ گفتن بودند، در این هنگام از طرف خداوند به آنها خطاب شد: أَ لَسْتُ بِرَبِّکُمْ: «آیا پروردگار شما نیستم»؟!
همگى در پاسخ گفتند: بَلى شَهِدْنا؛ «آرى بر این حقیقت همگى گواهیم».
و این شد قرار داد سنگینی که تک تک ما انسان ها آن را امضاء کرده ایم و رسالت سنگین بندگی و خلیفه خدا شدن در زمین را بر دوش ما گذاشته شد با مسۆلیت خودمان.
در قرآن توضیحی در مورد آن نیامده است اما در تفسیر این آیه بحث ها و گفتگوهاى فراوان و داغى در میان مفسران به راه افتاده و احادیث گوناگونى در این باره وارد شده است که بحث ما در این مقاله بررسی تفسیری آیه و بیان و نقد اقوال نیست و برای اطلاعات بیشتر رجوع کنید به: محمد حسن قدر دان قرا ملکی، کلام فلسفی (تحلیل عقلانی از آموزه دینی ص 74 تا ص 95 نشر وثوق، قم، 1383 ش)
