بنام خالق عشق
بیمارى از مشکلاتى است که ممکن است هر کسى به آن دچار شود. در چنین وضعیّتى، فرد بیمار به تقویت جسمى و روحى نیازمند است، تا سلامت واقعى خویش را بازیافته، به عنوان عضوى مفید در جامعه به زندگى و فعّالیّتش ادامه دهد. کسى که مۆمنى را عیادت کند، خدا را عیادت کرده است.
در مکتب انسان‌ساز اسلام، عیادت بیمار و دیدار او از اهمّیّت و ارزش ویژه‌اى برخوردار است؛ چرا که این رفتار نیک اخلاقى مورد رضایت خداوند بوده، نقش به‌سزایى را در تحکیم روابط انسانى و صمیمیّت و اخوّت، ایفا مى‌کند.
امام صادق علیه السلام جایگاه عیادت را در پیشگاه خداى متعال، چنین بازگو مى‌کند: روز قیامت بنده مۆمنى به سوى خداى تعالى خوانده مى‌شود و حسابش به آسانى انجام مى‌پذیرد. آنگاه خداوند خطاب به او مى‌فرماید: اى مۆمن، چه چیز تو را مانع شد، هنگامى که بیمار بودم به عیادتم بیایى؟ او مى‌گوید: تو پروردگار من هستى و من بنده تو هستم، تو زنده و پایدارى و درد و ناراحتى به تو اصابت نمى‌کند، خداى عزّوجلّ مى‌فرماید: کسى که مۆمنى را عیادت کند، مرا عیادت کرده است، سپس مى‌فرماید: آیا فلانى پسر فلانى را مى‌شناسى؟ مى‌گوید: بلى! خداوند مى‌فرماید: چه چیز تو را مانع شد که او را در هنگام بیمارى‌اش عیادت کنى؟ همانا اگر او را عیادت مى‌کردى مرا عیادت کرده‌بودى و مرا نزد وى مى‌یافتى. آنگاه اگر از من درخواست برآوردن حاجتى را داشتى، برایت برآورده ساخته، آن را ردّ نمى‌کردم. «1»
