احکام ویژه روزه قضای بانوان

بسم الله

  بسیار از بانوان گرامی در برخی از ماه های مبارک رمضان به علت بارداری، شیردهی و یا مسائل شرعی دیگر شرعا و یا به دستور دکتر اجازه گرفتن روزه را نداشته و وظیفه دارند در اولین زمان ممکن و قبل از ماه رمضان بعدی، قضای آن را به جای آوردند.

اما ممکن است به علل مختلف از جمله فراموشی و غفلت و یا مشکلات دیگر نتوانند این فریضه شرعی را به جای آوردند. 

 

در مورد وجوب اداء قضای روزه ها در سال اولی که ممکن می شود علما نظر مختلفی دارند که به مرجع خود مراجعه کنید. به طور مثال امام خمینی (ره) ادای روزه های قضا شده را در اولین سال که شرایط آن را داشته باشید احتیاط واجب اعلام کرده اند.

 

کفاره روزه های ماه مبارک رمضان که به یکی از علل بالا قضا شده اند را فدیه می نامند، به ازای هر روز یک مد طعام برابر با ۷۵۰ گرم طعام می باشد که باید به فقیر داده شود. لازم نیست کفّاره هر روز را به یک فقیر بدهد، بلکه مى تواند کفّاره چندین روز را به یک نفر بدهد و اگر مقدارى نان دهد که گندم آن به اندازه یک مد باشد کافى است، ولى پول آن را نمى تواند بدهد مگر این که اطمینان داشته باشد آن را براى خرید نان مصرف مى کند.

 

اما اگر بعد یک سال، قضای روزه را به جا نیاوردند، علاوه بر قضای روزه باید یک کفاره تاخیر نیز پرداخت شود که به ازای هرماه روزه قضا که در زمان خود به جا آورده نشده، ۲۲.۵ کیلو طعام می باشد، یعنی به ازای هر روز ۷۵۰ گرم طعام.

 

در نتیجه اگر مثلا خانمی سه سال پیش ۸ روز از ماه مبارک رمضان را به علت عذر شرعی روزه نگرفته، و همچنین تا ماه مبارک رمضان بعدی و ماه مبارک امسال نیز قضای آن را به جا نیاورده است، باید دو کفاره بدهد، یکی همان فدیه و دیگری کفاره تاخیر می باشد که تنها یک بار در نظر گرفته می شود. در نتیجه ایشان باید ۴۵ کیلو طعام به فقیر بدهند.

• کفاره تاخیر تنها یک بار پرداخت می شود.

 

روزه نگرفتن خانم های شیرده: 

آیا روزه نگرفتن خانم هایی که شیر میدهند، یک قاعده و شرعا درست است؟

جواب: از نظر اکثر علمای بزرگوار تشخیص این موضوع به عهده خود مکلف است. اگر روزه برای ایشان ضرر داشته باشد و یا احتمال عقلانی می دهند که اگر روزه بگیرند برای خودشان و یا فرزند ضرر خواهد داشت روزه بر ایشان واجب نیست و می توانند با پرداخت فدیه، قضای آن را به جای آورند.

منظور از احتمال، احتمالی است که منشاء عقلایی داشته باشد و نیازی به یقین نیست. احتمالی که توسط عقلا مورد قبول باشد.