بإسمک الأعظم
یادآوری نعمت‌های خداوند، علاوه بر اینکه انسان را در مقام عبودیت و بندگی پروردگار رو به جلو می‌برد؛ زیرا خود به عنوان استدلالی نیرومند بر عظمت خداوند و لطف و احسان او بر بندگان است، موجب می‌شود تا حس و روح ذکر و شکر و حمد و تسبیح الهی در انسان تقویت شود و دیگر احساس کمبود و کسری در زندگی نداشته باشد.
اما اگر انسان به یاد نعمت‌های خداوندی نباشد نه تنها نعمت را از دست می‌دهد بلکه خود را گرفتار نقمت و عذاب الهی می‌کند. از این رو در قرآن معمولاً یادآوری نعمت با یادآوری عذاب همراه است و در سور و آیات فراوان جمال و جلال خداوند و قهر و مهر او در کنار هم یادآوری شده است. در سورة "الرحمن" که عروس قرآن لقب گرفته [مجمع‌البیان، ج 9 ـ 10، ص 296] و سی و یک بار در کنار ذکر هر نعمت یا عذاب با زبان تهدید آیة "فَبِاَیِّ آلاءِ رَبِّکُما تُکَذِّبانِ" به شکل ترجیع‌بند زیبای آن آمده، گاه جمال خداوند و بسیاری از نعمت‌های الهی را برشمرده و اقرار می‌گیرد (آیات 1 تا 25) و از بهشت سخن می‌گوید (آیات 46 تا 77) و گاه جلال و قهر خدا را یادآور شده از دوزخ سخن می‌گوید (آیات 31 تا 45) در سورة مبارک "مرسلات" نیز آیة "فَوَیلٌ یَومَئِذٍ لِلمُکَذِّبینَ" ده بار به شکل ترجیع‌بندی آمیخته از جمال و جلال حق آمده است، به طوری که در کنار ذکر نعمت و رحمت (آیات 25 تا 27 و 41 تا 44) عذاب را ذکر کرده است (آیات 29 تا 40).
