عصمت پیامبر اسلام(صلی الله علیه و آله و سلم) قبل از بعثت

بسم الله

پیامبر اسلام، پیش از آن که مبعوث گردد، بر راه حق بود و هیچگاه پاکی ذاتی خود را به زخارف و ظواهر فریبنده ی دنیا نیالود. همیشه بر حق بود و پیروی از حق می نمود، و هرگز دچار گمراهی هایی که قومش دچار آن بودند نشد، راه خود را یافته و پیوسته تحت عنایت حضرت حق بود.
ابن ابی الحدید در ذیل خطبه قاصعه احادیثی آورده است. از جمله روایتی را از امام محمدباقر(علیه السلام) آورده است. «حضرت در پاسخ این آیه که از ایشان سؤال شد: «عَالِمُ الْغَیْبِ فَلاَ یُظْهِرُ عَلَى غَیْبِهِ أَحَداً * إِلاَّ مَنِ ارْتَضَى مِنْ رَسُولٍ فَإِنَّهُ یَسْلُکُ مِنْ بَیْنِ یَدَیْهِ وَ مِنْ خَلْفِهِ رَصَداً»(1) فرمود: خداوند فرشتگانی را بر انبیا می گمارد، تا آنچه را که انجام می دهد آمار گیرند و گزارش دهند. و بر پیامبر اسلام فرشته ای گمارد که والاترین فرشته ها بود. از همان زمان که از شیر بازگرفته شد او را به نیکی ها و اخلاق پسندیده رهنمون می کرد و از زشتی ها و کردارهای ناپسند او را باز می داشت و همو بود که ندا می داد «السلام علیک یا محمّد یا رسول الله» آنگاه که جوانی بیش نبود و هنوز به درجه نبوّت نائل نگشته بود، از همه سوی او را می خواندند و مخاطبش قرار می دادند، اما هرچه می نگریست کسی را نمی دید»(2).