امام رضا (علیه السلام) و تشیع ایران

بسم الله

پس از آنکه مأمون بر برادرش امین، پیروز شد، در حقیقت، حکومت عباسیان را که در اصل تکیه بر خراسانیان داشت، بیشتر از پیش، خراسانی کرد. حکومت امین، تکیه بر عناصر عربی و خاندان عباسیان داشت، اما حکومت مأمون از این دو جهت، ضعیف بود. لذا وی سعی کرد تا پایگاه دیگری بدست آورد. برای ایجاد این پایگاه، می‌توانست حمایت مردم را که علاقه به علویان داشتند، جذب نموده از آن ابزاری برای سرکوبی قیامهایی بسازد که بنام علویان صورت می‌گرفت. ابن خلدون فراوانی شیعیان را سبب چنین دعوتی از سوی مأمون برای ولایتعهدی امام رضا _ علیه السلام _ می‌داند.[1]در نظر عامه مردم آمدن امام و پذیرش دعوت مأمون برای گرفتن خلافت و یا ولایتعهدی، مهر تأییدی برای مأمون بود، این یکی از اهداف مهم این اقدام بود.

بحث کوتاهى درباره ثامن الائمة، على بن موسى الرضا(علیهما السلام)

بسم الله

نویسنده: آیت الله العظمی حسین مظاهرى(دامت برکاته)

اسم آن بزرگوار على و کنیه او ابو الحسن الثانی و لقب مشهور او رضا است. عمر مبارک آن حضرت پنجاه و پنج سال بود. (1) در یازده ذى القعده سال 148 هجرى به دنیا آمد (2) و در سال 203 هجرى (3) در آخر ماه صفر به دست مأمون عباسى مسموم و شهید شد.
مدت امامت آن بزرگوار بیست سال بود (4) ، که تقریبا هفده سال آن را در مدینه، ملجأ عوام و منجى انام و معلم علما و مروج دین بود. سه سال آخر، او را از مدینه جبرا به طوس بردند و در طوس تا توانست از حریم دین حراست کرد تا سر انجام به دست مأمون شهید شد.

مقام علمى حضرت رضا(ع)

از متون اسلامى مى‏توان نتیجه گرفت که آن حضرت عالم بما سوى الله، واسطه فیض این عالم، معدن کلمات پروردگار، صندوق انوار الهى و خزینه علم خداوند متعال است. احتجاجات و مباحثات حضرت رضا(ع) با فرقه‏هاى مختلف در مجلس مأمون، مقام علمى آن حضرت را آشکار مى‏کند. چنانکه بارها مأمون مى‏گفت: ما اعلم احدا افضل من هذا الرجل على وجه الارض.

یاضامن آهو

بسم الله

در آستـانه سالروز ولادت حضـرت امام رضـا (ع)

 بسم الله

 مولای من! تو را امام غریب می‌نامند،
می‌دانم بد میزبانی بودند و در مهمان‌نوازی وفا نکردند.

مولای من! بعد از گذشت روزگار، حال تو میزبان ما هستی؛
تو میزبان گریه‌ها و نیازها؛ غم‌ها و دلتنگی‌های ما هستی.
تو که غریبی را احساس کرده‌ای!
حال غریبه‌ها به آستان کرم تو چشم دوخته‌اند و به دستان پر مهرت توسل کرده‌اند.

مولای من! می‌خواهم از زائرانی بگویم که جاده به جاده و شهر به شهر گذشته‌اند،
تا نفسی مهمان شوند و از می عشق تو بنوشند.

مولای من! می‌خواهم از سنگفرش آستان مقدّست بگویم که سجده‌گاه قدوم مهمانانت شده است؛
از کبوتران عاشقی که گرداگرد حرم پاک تو می‌چرخند و تو را طواف می‌کنند؛
از نسیم بگویم که بیرق گنبدت را بوسه‌ باران می‌کند و عطر دلربای تو و اشک تمنای زائرانت را به اوج افلاک میبرد

« دعایم را اجابت کن ..»

 بسم الله

"احمد بن محمد بن ابی نصر" مانند بسیاری از افراد، مدت‌ها بود هر چه دعا می‌کرد، به خواسته اش نمی‌رسید. کم مانده بود به کلی از رحمت خدا مایوس شود. حس نگرانی و نا امیدی به سراغش آمده بود. لذا روزی تصمیم گرفت تا مساله را با امام رضا (علیه السلام) در میان گذارد.

او می‌گوید به خدمت حضرت شرفیاب شدم و عرض کردم:

"فدایت گردم، من مدتهاست حاجتی را از خدا درخواست کرده ام و از تأخیر اجابتش در دلم شبهه و نگرانی پدید آمده است."

امام هشتم (علیه السلام) در پاسخ به وی، اصل اجابت دعا (خواه به وسیله تحقق در دنیا و یا آخرت) را قطعی دانسته و بر این اساس، یأس از رحمت الهی را توطئه‌ای شیطانی بر می‌شمرد و ضمن بیان یکی از حکمت‌های تأخیر در اجابت دعای مومن، می‌فرماید:

راز ورود حضرت فاطمه معصومه (علیها سلام) به شهر قم

 بسم الله

راز ورود حضرت فاطمه معصومه علیها سلام به شهر قم
در تاریخ آمده است که مأمون عباسی در سال دویست هجری قمری حضرت امام رضا علیه السلام را از مدینه به مرو طلبید و آن حضرت به دنبال این جریان از مدینه به سوی مرو آمدند. خواهر آن حضرت فاطمه معصومه در سال دویست و یک به خاطر اشتیاق ملاقات برادرش از مدینه به جانب مرو حرکت کرد و چون به ساوه رسید بیمار شد. در این هنگام پرسش کرد که از اینجا تا قم چه مقدار مسافت است؟ ده فرسخ. حضرت خادم خود را فرمود که مرا به جانب قم ببر و بدین ترتیب خادم، حضرت معصومه را به قم آورده و در منزل موسی بن خزرج فرود آورد.(1) چرا حضرت درخواست کردند تا ایشان را با وجود کسالت شدید به قم ببرند؟ چه رازی در این مطلب نهفته است؟ مگر قم چه ویژگی هایی داشت؟ ایشان از اباء و اجدادشان در فضیلت قم چه شنیده بودند؟
راستی خداوند...به شهر قم بر سایر بلاد و به اهل قم بر تمام مردم مشرق و معرب از جن و انس احتجاج خواهد فرمود و قم و اهل آن را بی بهره از معرف رها نکرده بلکه آنا را موفق راشته و تأیید فرموده است... و به راستی که بلا از قم و اهل آن دفع می گردد و به زودی زمانی فرا می رسد که قم و اهل آن حجت بر سایر خلایق باشند و این در زمان غیبت قائم تا هنگام ظهور اوست.

تقویم تاریخ اسلام ذیقعده

 بسم الله

 

سه‌شنبه 28/6 (1 ذی‌قعده)	ولادت حضرت معصومه سلام‌الله‌علیها (173 ق)
یکشنبه 2/7 (6 ذی‌قعده)	میلاد حضرت شاه چراغ احمد بن موسی علیه‌السّلام (147 ق) نماز یکشنبه اوّل ماه ذی‌قعده
جمعه 7/7 (11 ذی‌قعده)	میلاد امام رضا علیه‌السّلام (148 ق)
دوشنبه 10/7 (14 ذی‌قعده)	شب خاص برای عبادت
چهارشنبه 19/7 (23 ذی‌قعده)	شهادت امام رضا علیه‌السّلام (202 ق) یا آخر صفر
جمعه 21/7 (25 ذی‌قعده)	دحو الارض رحلت حاج‌آقا دولابی (1424 ق)
سه‌شنبه 25/7 (آخر ذی‌قعده)	شهادت امام جواد علیه‌السّلام (220 ق)

 

«دانشگاه جعفری»

 بسم الله

اگر حوزه درس امام صادق (علیه السلام) را دانشگاه بنامیم، سخنى گزاف و دور از واقع نگفته‏ایم. این دانشگاه، میراث علمى عظیمى بر جاى نهاد و عالمان بسیارى تربیت کرد و برجسته‏ترین متفکران و زبده‏ترین عالمان را عرضه نمود.

دانشگاه بزرگ مکتب جعفری، امت را به کشف قواعد استنباط، نقد حدیث، کوشش در جهت تألیف و تقسیم‏بندى احکام متوجه کرد. این مکتب، على رغم کوششى که براى جلوگیرى از گسترش و شهرت آن به عمل مى‏آمد، محل برخورد فکرى عالمان و دانشجویان شمرده مى‏شد.

آموزه‌های امام صادق (علیه السلام) تا آنجا عمومیت یافت ‏که کاروانیان نیز احادیثش را نقل مى‏کردند و در تمامى مراکز علمى جهان اسلام، از آراء وى گفتگو بود و صاحب‏نظران در استدلال هایشان به نظر وى استناد مى‏نمودند.

شیخ مفید گوید: «محدثانى از مذاهب مختلف و با آراء گوناگون که موثق شمرده شده‏اند و احادیث امام صادق(علیه السلام) را روایت کرده‏اند، چهار هزار تن بوده‏اند.»⁽¹⁾

شهید اول نیز نقل می‌نماید که: «چهار صد نویسنده، چهار صد کتاب درباره پاسخ هایى که امام صادق(علیه السلام) به سؤال‌ها داده است، پدید آورده‏اند. چهار هزار تن از راویان و شاگردان امام صادق(علیه السلام) نیز که اهل عراق و شام و حجاز بوده‏اند، شمارش شده‏اند.»⁽²⁾

در میان آن راویان، کسانى قرار دارند که بعدها از پیشوایان مذاهب گشته‏اند، مانند:

1-ابو حنیفه(نعمان بن ثابت)، پیشوای مذهب حنفی. این سخن از وى مشهور است که گفت: "کسى داناتر از جعفر بن محمد دیده نشده، او داناترین فرد امت اسلامی است."⁽³⁾ وى در مدینه و کوفه با امام صادق(علیه السلام) دیدارهاى پراکنده‏اى داشت، اما دو سال متوالى در مدینه بود و از امام(علیه السلام) بهره‏مند شد. این، سخن اوست که گفت: "اگر آن دو سالى که از جعفر استفاده علمى کردم، نبود، هلاک شده بودم."⁽⁴⁾

2- مالک بن انس، پیشواى مذهب مالکى. او رابطه کاملى با امام(علیه السلام) داشت و از آن حضرت، حدیث نقل کرده است. از او نقل شده که گفت: "هیچ کس، فردی را ندیده که از جهت علم، عمل و ورع از جعفر بن محمد برتر باشد."⁽⁵⁾

3- سفیان ثورى. او از محدثان و از بنامترین پیشوایان دینى به شمار مى‏رود. وى بنیانگذار مذهبى است که حدودا تا پس از قرن چهارم ادامه یافت. سفیان از آن حضرت حدیث نقل کرده است؛ تا جایی که بسیارى از آداب، اخلاق و مواعظ آن حضرت را نیز روایت نموده است.

افزون بر راویان ذکر شده، افراد دیگرى نیز هستند که با دانشگاه امام صادق(علیه السلام) مرتبط بوده و از وى حدیث آموخته و نقل کرده‏اند.⁽⁶⁾

و اما درباره گسترش‏دهندگان فقه امام صادق (علیه السلام) و یاران خاص آن حضرت، نام افراد متعددی به چشم می‌خورد که در عرصه‏هاى زندگى اجتماعى و سیاسى فرو رفته و با ملحدان و زندیقان مبارزه نمودند و با صاحبان عقاید فاسد و آراء انحرافى به بحث و گفت‏وگو نشستند و با ستمگران به ستیزه پرداخته، بر آنان خرده گرفته‏اند.

خادمان حرم سیدالکریم(علیه السلام) در 122سال قبل+عکس

بسم الله

نخستین بقعه سیدالکریم در نیمه دوم قرن سوم هجری قمری تعمیر شد و درگاه اصلی ورودی بنا که در سمت شمال قرار دارد، برای نخستین بار در زمان پادشاهان آل بویه و سپس در دوره قاجار به یاری مجدالملک قمی کامل شد.

السلام علیک یا سیدالکریم

بسم الله

شیخ صدوق(ره) در کتاب «کمال‌الدین» می‌نویسد: وقتى که حضرت عبدالعظیم(علیه السلام) خدمت امام هادی(علیه السلام) مشرف شد و عقاید خود را اظهار کرد،‌ امام فرمودند: ‌تو از دوستان حقیقى ما هستی!