امید عبدالوهابی
ایران
با بحرانهای مختلف اقتصادی و اجتماعی روبهرو است. دولت هم سعی دارد تا
برای شفافیت گامهای موثری بردارد اما به نظر میرسد این موضع نه تنها به
کاهش بحرانها کمک نکرده بلکه بر ابهامات و فضای خاکستری افزوده است. مردم
با تعدد نهادهایی مواجه هستند که هر کدام بودجههای کلانی را به خود اختصاص
میدهند و نتیجه این میشود که دولت تصمیمگیر نهایی نیست! فارغ از ابعاد
منفی این ادعا دولت باید بتواند اقتدار خودش را در پایبندی به شعائر نشان
دهد؛ کاری که میتواند پر هزینه باشد اما کمترین خروجی آن گردش شفاف
اطلاعات، بازگویی نقاط پر ابهام در ساختار سیاسی کشور، افزایش پایگاه
اجتماعی دولت و در نهایت رفع مشکلات و مصائب کنونی از قبل اعتماد مضاعف
جامعه مدنی خواهد بود. دولت نقش اول این نمایش حساس را بر عهده دارد و بدون
وجود یک تیم تخصصی ارتباطات جهت تحکیم بنیادهای شفافیت و مواجهه با
انتقادات بعید است که بتواند از اقتدار خود دفاع کند. اکنون در جامعه،
اطلاعات با اطلاعات بازتولید میشود و در ازای آن فضایی پر آشوب مطرح
میشود که هیچکس مسئولیت کار خود را نمیپذیرد و دولت تنها اسم است نه رسم!
در این جا باید پرسید که در حالتی که بر شایعات دامن زده میشود و بگم بگم
ها حاکم است دولت در این فضای خاکستری چه باید بکند؟
روحالله
مهرجو کارشناس ارتباطات در این مورد به «ابتکار» میگوید: «متاسفانه اکنون
مردم به رسانههای داخلی اعتماد ندارند بعضی وقتها گروههای راست و چپ
فقط در صدد کوبیدن یکدیگر هستند و خبرهای کذب منتشر میشود. مثلا برخی از
خبرها هیچ تاثیری در کشور ندارد. ما با تیترهای یکسویه که افکار عمومی را
بمباران میکنند مواجهیم. مردم نیز بیشتر در بحثهای شبکههای اجتماعی وارد
میشوند و خودشان صحت و ناراستی اخبار را چک میکنند و این به آشفتگی فضا
میافزاید و مردم دیگر اعتمادی به رسانههای رسمی ندارند».
مهرجو
میافزاید: «دولت نمیگذارد شفافیت گسترش یابد؛ در وزارت فرهنگ و ارشاد
اسلامی یک بخشی داریم تحت عنوان معاونت مطبوعاتی و خبر که متاسفانه از
دیرباز هیچ اتفاق مبارک و میمونی به نفع روزنامهنگاران و اصحاب جراید در
آن نیفتاده و هر روز شاهد فشار بیشتر به خبرنگارانیم. میشود گفت که
خبرنگاران ما امنیت شغلی ندارند میترسند تیتر بزنند و دچار خودسانسوری
میشوند. آزادی بیان هم با حقنه کردن اخبار به مردم همراه شده است. البته
دولت به تنهایی مقصر نیست بلکه حاکمیت دچار تعدد مراکز موازی است که باعث
میشود اگر دولت هم بخواهد فضا را شفاف کند بیشتر به ابهام و بیاعتمادی
دامن بزند».
علت تکوین این فضای خاکستری چیست؟ دولت که در راستای شفافیت گامهایی را
آغاز کرده، پس چگونه است که رنگ آرامش به جامعه دیده نمیشود و قبای شفافیت
دولتی به اندام جامعه گشاده است؟