بسم الله
بسم الله
عبدالوهّاب بن احمد شافعى مصرى ، مشهور به شعرانى (متوفّى به سال 397 ق )، در کتاب المنن ، باب دهم ، نقل مى کند:
نزدیک
مسجد جامع دمشق ، بقعه و مرقدى وجود دارد که به مرقد حضرت رقیّه
علیهاالسلام دختر امام حسین علیه السلام معروف است . بر روى سنگى واقع در
درگاه این مرقد، چنین نوشته است :
هذَا البَیْتُ بُقْعَةٌ شُرِّفَتْ بِآلِ النّبِىّ صلى الله علیه و آله و سلم وَ بِنْتُ الحُسَیْنِ الشَّهید، رُقَیَّة علیهاالسلام
این
خانه مکانى است که به ورود آل پیامبر صلى الله علیه و آله سلم و دختر امام
حسین علیه السلام ، حضرت رقیّه علیهاالسلام شرافت یافته است
بسم الله
توبه حر
زمانی که کاروان کربلا، از مدینه حرکت کرد و در مکه فرود آمد، عبدالله جعفر و فرزندانش همراه این کاروان نبودند.
چون حضرت مسلم بن عقیل (علیه السلام) با نامه حضرت حسین (علیه السلام) ماموریت کوفه یافت، ابتدا به مدینه آمد و در این موقع بود که عبدالله ابن جعفر فهمید که حضرت حسین (علیه السلام) برای سفر به عراق مصمم است. بر این اساس، با توجه به شناختی که از بنی امیّه داشت، نامه ای خطاب به آن حضرت نوشت و آن نامه را به همراه فرزندانش – عون و محمد – به مکه فرستاد. او در نامه نوشته بود:
بسم الله
با توجه به کثرت پرسش‌ها، شما می‌توانید ابتدا نظرات منتشر شده در همین
صفحه را مشاهده نمایید و یا به منابع فقهى موجود در پایگاه اطلاع‌رسانی (اجوبة الاستفتائات: احیاء مناسبتهای دینی | رساله آموزشی: احیای مناسبتهای مذهبی و ملی) مراجعه کرده و اگر پرسش و پاسخ مدنظرتان را نیافتید، سوال شرعی خود را نوشته و ارسال فرمایید.بسم الله
چهارمین برنامه از سری برنامه‌های سال دوم بعثت خون، «خاک و خون»
نام دارد که ماجرای ام‌سلمه، همسر رسول خدا و شیشه‌ی خاک نزد او و تبدیل
شدن خاک به خون در هنگام شهادت حضرت امام حسین علیه‌السلام را روایت
می‌کند. آنچه در زیر می‌آید، مختصری از روایت تاریخی این رویداد است که
توسط جناب آقای دکتر محمدحسین رجبی دوانی از کارشناسان تاریخ اسلام و
تشیع بیان شده است:
بسم الله
عبدالرضا هلالی ذاکر اهل بیت علیهم السلام در یادداشتی این چنین می‌گوید: دیشب عزاداران در هیأت الرضا اثبات کردند که درگیر ظواهر و شکل عزاداری نیستند و خواست قلبی رهبری برایشان اهمیت دارد، ما قدر انقلاب و رهبر عزیز را بیش از پیش می‌دانیم.
بسم الله
«عبدالله» کودک چند ساله امام مجتبی(علیه السلام) است. مادر عبدالله دختر «شلیل بن عبدالله بجلّی» بوده است. (1)
شیخ مفید چنین نقل می‌کند: پس از آن که «مالک بن نسر کندی» با شمشیرش به سر مبارک امام حسین(علیه السلام) زد، امام پارچه‌ای درخواست فرمود و با آن سر مبارکش را محکم بست و عمامه‌ای بر کلاه خود بست. شمر و دیگران هم به جایگاه خود بازگشتند. زمانی گذشت تا امام بار دیگر به میدان بازگشت و آنها هم بازگشتند و آن حضرت را محاصره کردند.
